Στις αρχές του 21ου αιώνα, η αυξανόμενη προθυμία διαμαρτυρίας εξαιρετικά ετερογενών μεταξύ τους δρώντων υποκειμένων παράγει εντελώς νέες μορφές διαμαρτυρίας. Εκτός από τα καθιερωμένα κοινωνικά κινήματα, τα αυθόρμητα κινήματα διαμαρτυρίας γίνονται ολοένα και περισσότερο η βάση για το σχηματισμό νέων μορφών αντίστασης. Συζητώντας το μοντέλο του αρχαίου ελληνικού χορού και των χορωδιακών μορφών που προτείνονται από το αρχαίο θέατρο και τα πολιτικά περιβάλλοντά του, επιδιώκω να πραγματευτώ σύγχρονες στρατηγικές ακτιβιστών που ασχολούνται συλλογικά με μερικές από τις πιο επείγουσες πολιτικές και κοινωνικές προκλήσεις. Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των αποκαλούμενων χορών διαμαρτυρίας, το ζήτημα δεν είναι μόνο να εξεταστεί η μορφή διαμαρτυρίας του χορού. Πολύ πιο αποφασιστικά, η συζήτηση για τις διαδικασίες χορικότητας θα επικεντρωθεί σε διάφορες μεθόδους συμφιλίωσης στο πλαίσιο του χορού καθώς και στη δυνατότητα δημιουργίας ενός χορού, προκειμένου να προσδιοριστούν οι πολιτικές επιπτώσεις που περιέχονται σε αυτόν. Η βασική μου θέση είναι ότι η αξιοποίηση των διαδικασιών και εννοιών του χορού στις αρχές του 21ου αιώνα χαρακτηρίζεται από μια αποφασιστική αλλαγή στις στρατηγικές διαμαρτυρίας: ενώ η μορφή του χορού ως δραματοποιημένου ηθοποιού, συγχρονισμένου πλήθους ή πληθωρικής σωματικής συλλογικότητας, υποχωρεί όλο και περισσότερο, οι χορικές μέθοδοι, οι οποίες δεν στοχεύουν πλέον στην παρουσίαση των διαδηλωτών ως αντιπάλων ή ανταγωνιστών, κερδίζουν έδαφος.
At the beginning of the 21st century, a growing willingness to protest on the part of highly heterogeneous actors produces completely new forms of protest. In addition to established social movements, spontaneous protest movements are increasingly becoming the basis for the formation of novel forms of resistance. By engaging in the model of the ancient Greek chorus and choric forms proposed by ancient theatre and its political environments, I seek to discuss contemporary strategies of activists who engage collectively with some of the most urgent political and societal challenges. Using the example of so-called protest choruses, it is not a question of only taking the protest form of the chorus into consideration. Much more decidedly, processes of the choric will be focussed on various methods of reconciliation within the chorus as well as the processability of becoming a chorus, in order to determine the political implications contained therein. My basic thesis is that the use of choric resources at the beginning of the 21st century is characterised by a decisive change in protest strategies: while the form of the chorus as a dramatized actor, synchronised crowd or overwhelming bodily collective retreats more and more, choric methods, which are no longer aimed at staging protesters as opponents or self-asserting antipodes, are gaining in importance.
* Stephan Donath holds a Dr. in theatre studies and a researcher affiliated at “Interweaving Performance Cultures” Institute, Freie Universität Berlin. An early version of the article has been presented at the International Forum “Ancient Drama & the Political: Performance-Political Theory-Philosophy” held at Michael Cacoyannis Foundation, 18-19 September 2019.