Class Consciousness and the Crowd in American Realist and Socialist Art, c. 1905-40

Περίληψη




Αν και η ρεαλιστική αισθητική του 19ου αιώνα υπήρξε επί της ουσίας αστική ως προς την προέλευσή της, έως τις αρχές του 20ου αιώνα είχε υιοθετηθεί ευρέως από τα μέλη της Δεύτερης Διεθνούς. Ο ακριβής ορισμός αυτής της αισθητικής ωστόσο, αποτέλεσε αντικείμενο αντιπαράθεσης και κατέστη ολοένα και πιο αμφιλεγόμενος καθώς τα νεωτερικά ιδιώματα άρχισαν να θέτουν υπό αμφισβήτηση τους καθιερωμένους τρόπους φυσιοκρατικής αναπαράστασης στις εικαστικές τέχνες. Ο μοντερνισμός συσχετίστηκε με την αρχή της αισθητικής αυτονομίας (συχνά –και παραπλανητικά– διολισθαίνουσα στον αισθητισμό) ενώ ο ρεαλισμός συνδέθηκε με μια εργαλειακή ή ωφελιμιστική αντίληψη περί καλλιτεχνικού σκοπού παρά το γεγονός ότι αρκετοί ρεαλιστές καλλιτέχνες απέρριψαν μια τέτοια εξίσωση. Οι προκλήσεις εντάθηκαν μετά το 1917, όταν στη Ρωσία η ανάληψη της εξουσίας από τους Μπολσεβίκους έφερε με επείγοντα τρόπο στο προσκήνιο την ανάγκη για έναν ορισμό της επαναστατικής τέχνης. Αυτό το άρθρο αντιμετωπίζει ως παράδειγμα αυτών των ιδεολογικών μετατοπίσεων την περίπτωση της μετάβασης από την θεωρία και πράξη του John Sloan, ρεαλιστή ζωγράφου συνδεδεμένου με το Αμερικάνικο Σοσιαλιστικό Κόμμα στην περίοδο της ακμής του, σε αυτήν του φίλου του και διακεκριμένου κομμουνιστή καλλιτέχνη Philip Evergood, εστιάζοντας στον τρόπο με τον οποίο απέδωσαν το πλήθος ως έμβλημα της προλεταριακής συνείδησης.

*O Andrew Hemingway είναι ομότιμος Καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης, University College London.