Το άρθρο υποστηρίζει πως, στον απόηχο των φοιτητικών κινητοποιήσεων των τελών της δεκαετίας του 1960 στη Δυτική Γερμανία, το μέσο του σχεδίου βρέθηκε στο επίκεντρο παιδαγωγικών πρωτοβουλιών που αξίωναν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η ανάδειξη του σχεδίου σε παραδειγματικό παιδαγωγικό μέσο αφενός εξέφραζε την αυξανόμενη δυσαρέσκεια για τα παραδοσιακά μοντέλα καλλιτεχνικής εκπαίδευσης κατά τη δεκαετία του 1970. Αφετέρου και πρωτίστως ανταποκρινόταν στο εντατικοποιημένο ενδιαφέρον για το προλεταριάτο, ως εννοιολογική και κοινωνιολογική κατηγορία, καθώς και στην ιστορική εμπειρία της επιρρέπειας της Γερμανικής εργατικής τάξης στη ναζιστική ιδεολογία. Στις σελίδες της περιοδικής έκδοσης Ästhetik und Kommunikation: Beiträge zur politischen Erziehung [Αισθητική και Επικοινωνία: Συμβολές στην πολιτική εκπαίδευση] συναντάμε μια ιδιαίτερη προσέγγιση στο σχέδιο που με μιας αποκαθιστά την αυθεντική σημασία της «ιδιοποίησης» ως ενός διακριτού τρόπου νόησης και ύπαρξης και ανακτά τα συλλογικά και ριζοσπαστικά θεμέλια της ιστορικής μνήμης. Ως εκ τούτου, το περιοδικό προτείνει ένα διαφοροποιημένο ορισμό του «αντιγράφου» που συνδέεται στενά με τη διεργασία του παρελθόντος και εδράζεται στην απτή, αισθητηριακή και ταξικά συγκεκριμένη ανακατασκευή επίμαχων εικόνων και συμβόλων.
* Η Άννα-Μαρία Κάντα είναι Δρ. Ιστορίας της Τέχνης, υπότροφος Leverhulme Early Career στο Πανεπιστήμιο του York. Η έρευνά της, που υποστηρίζεται από το Ίδρυμα Leverhulme, εξετάζει κρίσιμες μεταμορφώσεις στις εικαστικές τέχνες της Δυτικής Γερμανίας κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου υπό το πρίσμα της επικοινωνίας.