Σκοπός αυτού του άρθρου είναι να δείξει ότι παρότι ο Λένιν δεν ήταν ένας φιλόσοφος, εντούτοις οι φιλοσοφικές του παρεμβάσεις αποτυπώνουν μια επίγνωση των πολιτικών διακυβευμάτων γύρω από τις φιλοσοφικές αντιπαραθέσεις, αλλά και τη δυνατότητα μιας διαφορετικής πρακτικής της φιλοσοφίας με έμφαση στη χάραξη διαχωριστικών γραμμών από ιδεολογικές/ιδεαλιστικές τοποθετήσεις, νήμα που είναι κοινό σε όλη τη διαδρομή από τον Υλισμό και Εμπειριοκριτικισμό στα Φιλοσοφικά Τετράδια. Σε αυτό το πλαίσιο επιστρέφει σε αυτές τις παρεμβάσεις και προσπαθεί να εντοπίσει τα κομβικά σημεία αλλά και τις εντάσεις που τις διαπερνούν, και παράλληλα συζητά ορισμένους από τους τρόπους με τους οποίους αναγνώσθηκαν μέσα στην ιστορία του μαρξισμού.
The purpose of this article is to show that although Lenin was not a philosopher, his philosophical interventions reflect an awareness of the political stakes around philosophical controversies, but also the possibility of a different practice of philosophy with an emphasis on drawing lines of demarcation between ideological/idealistic positions, a thread that runs throughout the entire trajectory from Materialism and Empirio-Criticism to the Philosophical Notebooks. In this context, this article returns to these interventions and attempts to identify the key points and tensions that run through them, while also discussing some of the ways in which they have been interpreted throughout the history of Marxism.
* Ο Παναγιώτης Σωτήρης είναι Επίκουρος καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής Φιλοσοφίας στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστήμιο Αιγαίου (υπό διορισμό).